Party Games

Partygames is de nieuwste genre in de wereld van de videogames. De naam is pas officieel ontstaan toen Mario Party uit kwam voor de Nintendo64 maar sinds deze genre erg breed is heeft het gelijk een aantal games in de lijst gezet die daarvoor niet in een genre gezet konden worden. Een defenitie maken van de genre is erg moeilijk vooral omdat hij zoveel verschillende soorten spellen bijeen raapt en daardoor kan de defenitie ook overlopen naar andere genres, wat de genre eigenlijk ook doet.

Elementen
partygames zijn games die vaak multiplayer gebaseerd zijn.
de knoppen zijn vereenvoudigt tot eenvoudige en/of herkenbare handelingen
de spellen zijn gebaseerd op korte rondes zodat er veel variatie is
er is vaak maar 1 doel in zon ronde en ook 1 weg om die te bereiken
party games trekken de aandacht dmv vrolijke/stylish graphics en muziek zodat het kijken een even grote ervaring is als het spelen zelf.

Veel games zijn de volgende generatie bordspellen: met een aantal vrienden of familie een avondje gamen (nu komt dat nog niet al te veel voor doordat veel ouders van een generatie afstammen van voordat games echt op grote schaal gespeeld werden). een vrijdagavond goldeneye met 3 vrienden of wat dan ook. Party games nemen het multiplayer aspect van games en versimpelen het waardoor ook veel niet gamers het spel gemakkelijk onder de knie kunnen krijgen. Om even goed te wordn in goldeneye als iemand die het spel al een jaar heeft is erg moeilijk omdat je moet wennen aan de physics, de wapens, de levels en strategieen bedenken.
Als je een avond met je moeder Marioparty gaat spelen heeft ze gelijk de knoppen door van een minigame omdat die zo versimpelt zijn dat je vaak maar 1 of 2 knoppen hoeft te gebruiken.

Omdat er zoveel verschillende soorten games in deze genre terecht zijn gekomen kan de genre opsplitsen in een aantal categorien:
1. Bordspellen (mario party, crash bash)
2. Bemani Games/Rhythem-action (beat mania, para para paradise/samba de amigo, gitaroo man, parappa)

Geschiedenis
De geschiedenis is moeilijk te achterhalen omdat de genre nog zo nieuw is, maar als je goed kijkt liggen de sporen van het genre door de gehele geschiedenis van videogames heen. Je zou kunnen zeggen dat de echte voorvader van party games de eerste games zijn: space wars, space invaders, pong, defender, ea: ze hebben allemaal wat weg van de punten waar een party game zich aan voldoet: simpele besturing, 1 doel en 1 manier om die te bereiken, stylish graphics (vroeger waren dit de standaard graphics, maar na een tijd is deze soort graphics een eigen stijl geworden). Waar de meest duidelijke roots van de genre ligt is in de subgames die verstopt of optie zijn in games. Keen had een pong game, Final Fantasy 7 had een hele arcade waar je allemaal subgames kon spelen(die je ook door het spel heen kon spelen), de bonusrondes bij Donkey Kong Country, bij Zelda64 kon je vissen, Tekken Tag Tournament heeft een bowling mode, etc, etc. Al die sub-games hadden de eigenschappen van partygames en ze zijn vaak gebaseerd op oude klassiekers of gamemodes van oudere games.
Partygames zijn hierop vooruit gaan borduren en hebben games gemaakt met alleen maar zulke subgames omdat veel mensen die vaker leuker vonden dat het spel eromheen (dit was natuurlijk niet het geval omdat het een element van variatie toevoegde aan de orginele game waardoor je die leuker vond, maar die subgames waren toch wel een van de hoogtepunten van de game).

Naast de subgame geschiedenis ui de normale games is in de arcades een hele andere kant van de genre opgezet. Om spelers te trekken aan je kast moet een maker van een arcadespel simpele controls neerzetten, een goeie uitstraling dmv van graphics en muziek, veel variatie zodat de speler geboeit blijft en weer een gulden..euh euro in de gleuf gooit.
De games in de arcade hoeven niet 10 uur aan fmv te bevatten of realistische physics te hebben maar hier gaat het om snel plezier: de mcdonalds van de gameindustrie.
De games hebben korte levels, simpele besturing en physics en en erg indrukwekkende uitstraling (dat proberen ze wel iig). Omdat de consoles steeds beter waren en perfecte arcade conversies konden draaien is de bezoekers aantal van de arcades gezakt en moesten er nieuwe spellen in de arcades komen die je niet thuis kon spelen om het oude puliek terug te krijgen en een nieuwe publiek te trekken. Toen kwamen er pheriphials zoals guns, autos, motors, fietsen, etc, etc. wat er zo goed is aan die apparaten is dat iedereen de voorkennis al bezit van hoe je het spel moet spelen: iedereen weet van films hoe je een pistool moet vastpakken en hoe je moet mikken, iedereen weet hoe je in een auto moet stappen of et een hamer op opkomende hoofden moet slaan. De hele arcade kreeg hierdoor veel meer een kermis lading zoals je daar allemaal standjes(stendjes) hebt met spelletjes en dingen die je kan kopen.
De nieuste lading van zulke games met inventieve controllers(bemani-games, komt van Beat-Mania (BEat-MANIa)) pakken het aan van de muziekkant van gamen, je speelt de muziek door op het goeie moment op de ritme de goeie knop in te drukken. de muziek is op zich af voorgeschreven, er spelen alleen korte samples van het nummer als je op de knop drukt. Beat Mania (speel met een scratchplaat en 5 keyboard knoppen) pakt de house & hiphop kant van de muziek, Guitar Freaks (gitaar met 5 knoppen een een hendel)de jazz & rock, drum mania(drumstel met 6 drums)alle genres. De stap hierna is Dance Dance Revolution & Para Para Paradise waarbij je op het goeie moment je voet op de goeie laat moet zetten of je hand op de goeie plek. Hier wijzigt er niets aan de muziek als je slecht speelt maar krijg je gewoon niet zoveel punten. De Bemani games nemen de muziek wat op het moment in is, een trendy designer om het spel vorm te geven en genoeg leuke plaatjes voor de toeschouwers om naar te kijken te maken en laten de spelers met hun voorkennis (ze kunnen hun voeten op knoppen plaatsen als het spel dat zegt) participeren terwijl er genoeg te doen is voor de toeschouwers (die dan zin krijgen om te spelen :) )

Dan heb je nog de rythem-action games maar het enige verschil tussen bemani games en rhythem-action is dat de 2e niet gemaakt is vor in de speelhal maar voor thuis.

Waar het in de Partygame genre vooral omgaat is het multiplayer aspect van het spel. De bedoeling is het battlen tegen anderen in korte rondes waarbij je 1 opdracht moet vervullen, er is ook maar 1 manier om die opdracht op te lossen dus de gameplay is erg rechtlijnig, het plezier zit in het spel tussen de interactie tussen de verschillende spelers, je kan elkaar tegenhouden door powerups te pakken of gewoon tegen iemand aan te beuken, daar ligt ook gelijk de diepgang van de gameplay, op zich is het spel erg simpel en saai maar als je met z'n 4-en op een 3 persoonsbank zit te ellebogen terwijl je mario probeert de muntjes te pakken wordt het gelijk dieper. Je merkt ook gelijk wat voorn sfeer er rondhangt als er gespeelt word: vrolijk, veel gillen en gewoon domweg plezier hebben.
Het is niet alleen singleplayer, zoals de naam van de genre wel zegt, maar er zijn ook een aantal singleplayer partygames die meer een verhaallijn volgen met dingen te unlocken zodat je meer liedjes kan spelen of levels kan spelen.

De toekomst van de genre is niet te voorspellen, dat de hele genre totaal is omgegooit zoor de bemani games met hun link tussen de echte wereld en de game dmv hun inventieve controllers en simpele gameplay was ook niet te verwachten, maar in ieder geval is de bemani scene op het moment zo groot (vooral in japan) dat het niet zal verdwijnen.

Zo, that wraps it up en nu nog de conclusie.

De genre Partygames is een genre die er al bijna vanaf het begin van de gamesgeschiedenis aan heeft zitten komen. Het pakt simpele besturing en gameplay en stopt het in een jasje die niet erg dik is. Party games zijn er voor (vanaf) 3 minuten onschuldig plezier, net zoals je de TV aanzet of even gaat lezen, dit is makkelijk op te pakken en vaak erg verslavend zijn omdat de simpele gameplay veel diepang (chu chu rocket en als vb van een andere genre: tetris) en veel verschillende variaties kan geven. Party games zijn de makkelijkste instappunt voor niet gamende mensen die plezier willen hebben zonder al teveel moeite.

Twan Mul
2002 DVTG1